Gister op de terugweg van het duurste restaurant tot dusver (118 bolivianos voor 2 personen) hadden we extra verlichting in de vorm van lichtflitsen, gelukkig was de benenwagen snel genoeg nog geen 10 minuten binnen en het begon te zeiken…

Ach, een buitje kan geen kwaad als je midden in het regenwoud zit maar als je smorgens nogsteeds diezelfde bui heb is het niet fijn zeker niet als je van plan bent om te gaan camperen. Gelukkig was onze gids het met ons eens, vandaag camperen zou niet handig zijn, als het droger word verzinnen we wel iets anders.
Wij na het ontbijt weer door de regen terug naar de kamer, tijd voor een koffie met baileys, je moet toch iets om de dag door te komen maar gelukkig was het 4 uur later droog.

De trip van vandaag was geen optie meer aangezien het een aardig 4×4 parcourtje is, morgen dus maar naar die waterval, voor vandaag een bezoek aan 3 watervallen! Dit is dan ook meteen de eerste cachespot dus ach zo erg is het alternatief niet.

In het waterpark waren in totaal wel 5 personen aanwezig, wij 3-en, een man op de parkeerplaats en de kassajuffrouw lekker rustig dus.

De eerste waterval was niet veel meer dan 2 meter omlaag leuk om met een rubber band vanaf te glijden maar meer ook niet.

De tweede was al wat spannender, hier is een afdaling per rubber band ook zeker niet verstandig, door het opspattende water wel hier een erg aangename douche ontvangen.

Voor de derde en mooiste waterval moest ik toch echt de camera’s achterlaten, een kleine oversteek door de rivier bezorgde toch een leuke hindernis van een meter diep maarja spullen en lou op het droge, gids en nick het water in..

Als ze die cache nou niet bij de derde hadden achtergelaten was het een stuk makkelijker dagje geworden maarja.. alles voor een mooi uitzicht en door de regen was de uitdaging alleen maar groter de rivier was 2 keer zo breed als normaal en er stond een sterke stroming maar het uitzicht maakte alles al snel goed.

morgen een nieuwe poging om de waterval te bezoeken, nu eerst weer naar de Mexicaan, gewoon omdat het kan.

Altijd leuk een land waar je vloeiend met de locals in contact ben, gelukkig kom je met een bebidas por el guia best ver.
Vandaag was dus zo een dag, in de ochtend om 5 uur eruit om de zonsopkomst in de vallei te horen.
Een waar vogelorkest was actief om ons te verwelkomen. Snel een rondje gemaakt en klaar voor het ontbijt, dit keer een stuk beter dan dag 1, naast de jam dit keer ook chorizo, queso e une huevo. Het kan niet op gelukkig zat de bbq van gister er nog goed in.
Na het ochtendritueel snel opmaken voor een tochtje de senda loro.
Via een smal paadje door de bossen omhoog tot we ineens oog in oog staan met een muur van wel 100 meter hoog. Deze muur voorzien van schitterende bromelias en hagedissen in alle kleuren (waaronder 1 met de Spaanse vlag op z’n buik) door naar el mirrador en wat voor een. Een schitterend uitzicht met rondvliegende loro’s en naast de hoge rotsen enkel groen woud.

Na dit punt was het nog een tunnel van bamboe en vooral veel mooie natuur ow en 2 wilde bruine kippen. Onze gids had het er maar druk mee om alles te spotten…

Terug op het honk, tijd om in te pakken, nog even kijken bij onze Amerikaanse insecten jagers en bamos en tot ziens. Alleen onze gids was ons iets minder snel kwijt.
Op weg naar boven naar de ingang van het privee terrein (4 km verder) nog 2 leguanen gezien dit keer in een uitvoering zwart wit gestreepte zebra.
Eenmaal bij de ingang verwacht je natuurlijk dat de taxi ons al staat op te wachten…. Not! No taxi, el guia ff fixen. (14.50), diez minuto (15.00) no taxi, gids in de telefoon, wij op zoek naar het laatste beetje wild (kolibries, parkietjes, condors, een dood iets vanalles gespot), ok, bamos…. (15.45) gids geeft het op dan maar zelf rijden. Beneden bij het dorpje (16.00) geen taxi, dan maar biertje met de gids, voorbij rijdende opties, een truck met frisdrank, een ambulance met zwaailichten aan, de locale bus met 10 matrassen op het dak en een ezel, Nah we wachten wel (16.35) taxi! Afscheid gids paar klompen meegegeven bamos (17.00) bam band leeg…. (17.07) band verwisseld en door met die kar, gelukkig is het niet ver meer, uiteindelijk om half 6 de finish bereikt! Gelukkig stonden onze tourleiders al klaar om ons te verwelkomen met een koud biertje. Wat een dag maar onze Spaanse taal gaat met de dag vooruit, nu eerst maar ff een happie doen bij de lokale Mexicaan. Adios!

Na een halve nachtrust en ontbijt van brood en jam (meer was er niet) tijd om afscheid te nemen van de drukte, adios Santa Cruz! Op naar de rust van tjah een van de mooiste plekken ooit bezocht.
Na 2 uur rijden ging de weg langzaam omhoog tussen de reusachtige stenen en diepe kloven omgeven door duizenden vlinders, groepjes parkieten en vele andere gekleurde vogels. De taxi gooide ons op 2 km van het eindpunt eruit, de weg dusdanig stijl kon alleen te voet of met een 4×4 overwonnen worden. Vanaf het dropoff punt zagen we in de verte onze bestemming al, een klein stukje groen met 2 huisjes…

Hier zitten we dan nu ook in een dal langs een rivier om ons heen vel groene hagedissen, overvliegende condors, de wind en de natuurgeluiden.
Vlak na aankomst al een klein tochtje gemaakt langs 3 watervallen waar wevers druk bezig zijn een nest te bouwen. De geel zwarte vogels die we in midden Amerika overal hoorden zitten hier overal, de gekke geluiden kwamen dan ook bekend voor.

Natuurlijk moest er ook gelachen worden vandaag en dit keer was ik de klos, bij de eerste sprong over een riviertje had ik pardoes 2 broeken aan, naja het was er eerst 1.

Na de megalunch (hoe ze dat hier doen is een raadsel) nog een 2de tocht gemaakt, tussen de reuzenbomen, bromelias, mini orchideeën en de grote blauwe vlinders.
In het huisje met 8 kamers zitten wij en 6 engelse onderzoekers die opzoek zijn naar nieuwe insecten, dat zegt al genoeg over hoe uniek deze plek is… Afgelopen jaren hebben ze er hier al zo’n 350 gevonden.
Eén van deze hebben ze vernoemd naar de eigenaar, als dank heeft de eigenaar een BBQ geregeld waar wij ook maar aan moesten meedoen, pfff wat is het toch zwaar hier.