Tarrafal een klein vissersdorpje ver verstopt in het noorden van het eiland, hier hebben we de laatste normale dagen buiten de stad en drukte. De voorspelling uit het vorige bericht klopt, we zijn een stuk gaan lopen rondom de nabij gelegen berg eerst richting de vuurtoren en daarna door naar… dat wisten we zelf ook niet zogoed. De GPS gaf geen pad aan maar Wikiloc gaf toch een mogelijkheid aan rondom de berg. De route was mooie en met af en toe klouteren kwamen we aan bij een klein dorpje.. Ondertussen al een paar schedels van koeien gezien en weer een mooie ijsvogel. Vanaf het dorpje zou het nog zo’n 6 km wandelen zijn, maar echt een pad was nergens te bekennen, op de gok dus maar omhoog klouteren gelukkig weten we welke kant we opmoeten.
Opeens is er echt geen pad meer nouja niet iets wat voor ons geschikt is een smal gesleper randje met stenen duid op een geitenpad, aangezien dit echt de enige weg omlaag is en we ondertussen alweer even onderweg zijn wagen we het erop om naar beneden te klauteren. De 6 km terug naar het dorp duren zo uiteindelijk bijna 3 uur en was het een fijne aanslag op de benen. Op een rustig puntje was het ook nog even tijd om alle doornen uit de zool van onze wandelschoenen te trekken, achjah je moet er iets voor over hebben.
We besluiten de avond om het er tevan nemen een lekker wijntje, live muziek en lekker eten, eindelijk vinden we een restaurant met de Gooshneck Barnackels een soort zeepokken, ze smaken naar een mix van oester kwam en mosselen maar zeker een aanrader laat je dus niet afschrikken.
Onze laatste dag in Tarrafal nog één dagje echt genieten, we besluiten het water op te gaan boven ons zien we een groepje witstaartkeerkringvogels, de mooie lange staarten zie je al van verre. Onder ons een nieteens zo hele koude zee, we gaan een paar km langs de kust bijna op de plek waar we een dag eerder liepen, hier komen we een paar vissers tegen met een niet al te beste vangst. Toch gaan we het proberen even snorkelen, inderdaad voor de grote vissen hoef je hier niet meer te zijn maar er blijft nog zat te zien blauwe rode en regenboogvissen zwemmen om ons heen. De bodem is misschien niet zo mooi als bijvoorbeeld bij Belize maar toch de moeite waard, we zien nog een paling rustig tussen de rotsen wachtend op een prooi en hele grote zeeegels. Na een drie kwartier gaan we terug de laatste dag zit er op nu nog ergens eten. We komen uit op een plektje met relaxte loungemuziek de eigenaar komt uit Rotterdam of heeft daar iig lang zeten, het is een gezellig afsluiter met voor de verandering is niet het Afrikaanse gejengel.
Het heeft even geduurd maar dankzij een transfer er wat minder internt nu pas een plek om ff rustig te gaan zitten voor een volgende update.
We zitten ondertussen in Tarrafal maar gaan nu eerst even terug naar het altijd rustige Mindelo. Na onze fietstocht hebben we rustig aan gedaan en is hert aftellen naar oud en nieuw begonnen. Ondertussen was de drukke hoofdstraat onder onze kamer al afgezet en is de bouw van een podium in volle gang bezig, de straat leek 2 dagen lang wel uitgestorven.
Voor NYE was een restaurant geboekt aan de kust gelukkig ook maar want op de meeste plekken was geen tafel meer vrij, hier kwamen we ook weer onze bekende zanger uit La Pergola tegen. Ondertussen kunnen we zijn nummers wel redelijk meemompelen en hij herkende ons ook na het eerste applaus. Het meest bekende nummer Sodade van Cesaria Evora hebben we ondertussen al een keer of 30 langs horen komen (zoek maar ff op Spotify.)
Vanaf het restauranrt was het nog maar een kort stukje de drukte in, alle locals waren ondertussen verzameld op de kade.. Dit jaar dus een drukke bedoeling echter in een land waar bijna niemand kan klokkijken was het voornamelijk wachten tot het vuurwerk begon. Bovenop een hoog gebouw staat dan ineens iemand met een brandende fakkel en een paar seconde later knalt de lucht in alle kleuren uit elkaar, het is windstil en dat is mooi want alles is recht boven ons. Helaas is de kwaliteit hier minder dus de dwarelende vuurstukjes kwamen ook weer recht omlaag (gelukkig geen Schevenings kampvuur,) ongeveer 10 minuten ging het los en met een luid gedonder is 2019 geopend, tijd om naar onze straat toe te gaan. Nu heeft Mindelo zo’n 70.000 inwoners en deze stonden allemaal op het punt om naar het podium toe te schuiven. We laveren ons door de menigte en staan al snel op een vaste stek (recht achter de geluidsman =D.) De straat loopt in zijn complete lengte vol en dan is het tijd voor muziek, twee concerten van beide zo’n twee uur dus we moesten nog even door. Als eerste begint een samba band maar daarna wordt het toch wat steviger met de gitaren. We staan tussen de locals en ongemerkt komen er een paar vage types in de buurt een oudere man naast ons houd alles in de gaten en schud af en toe nee. Na wat nummers voel ik plots iemand wat rommelen, dat moet 1 van die vage figuren zijn en ja hoor hij probeert iets te vinden. Nu de keus stennis maken of hem meteen neerhoeken, maar na een hele boze blik zoekt hij al snel het hazepad en komt niet meer terug de rest van de avond.
Een volle straat voor het podium
Uiteindelijk keren we terug naar het balkon en vallen na nog een paar drankjes in slaap. Gelukkig vertrekken we op 1 januari pas om 2 uur ofzo dus kunnen rustig uitslapen…
Maar na 6 dagen Mindelo komt er een einde aan het bezoek van dit eiland op naar de volgende bestemming Praia en omgeving, voornamelijk dan de omgeving want Praia is niet heel spannend. We worden opgepikt bij het vliegveld en rijden meteen de stad uit naar een klein plaatsje aan de kust. Een wat ouder mannetje heeft daar een mooi plekje waar we mogen overnachten, gelukkig spreekt hij ook prima Portugees en Frans dus we moeten het ook op dit eiland met onze handen doen.
Na een mooie zonsondergang en een Goras visje (wat nu na onderzoek een zwartgestipje zeebaars schijnt te zijn) optijd naar bed we mogen de dag erna weer aan de wandel. Op dit eiland hebben we 2 verplichte wandelingen wel een stuk korten (2 en 3 uur) maar wel door de stukken groen die op dit eiland te vinden zijn. De eerste tocht start bij een oud portugees fort boven het standje en gaat via een grote d-tour de vallei in hier lopen we tussen de baobab mange palm suiker en andere takken, her en der is ook een illegale brouwerij te vinden. Maar het belangrijkste komt op het einde een groep makaken paseert onze weg, met hun lange staarten rennen ze de weg over waar ze snel wat bomen inklimmen, gelukkig hebben we goed zicht op het enige groot wild hier op de kaapverdische eilanden. We komen weer terug bij het plaatsje en zien onderweg nog de grijskopijsvogel tussen een paar takken zitten. Niet veel later op onze rustplek zit het beestje een kwartier lang om zich heen te kijken, eindelijk een rede om foto’s te maken.
De baobab
We worden opgepikt en gaan naar het binnenland, een gebied met eucalyptus bomen. Hier hebben we een hotel met uitzicht op de pieken van dit eiland, het hotel is echt bijna overgenomen door de Hollanders een grote groep exstudentes komt binnenvallen en nog 3 koppels uit nederland voegen zicht toe tijdens het eten. De baas vind het allemaal prima en besluit om een paar liedjes te spelen op zn gitaar, het enige Franse koppel begreep er maar weinig van maar we hadden een gezellige avond.
We schieten er een beetje doorheen maar anders wordt ook deze tekst eigenlijk te lang. We zitten ondertussen dus zoals eerder gezegd in Tarrafal een in slaap gevallen vissersplaatsje waar we het einde van onze vakantie gaan vieren. Vandaag zijn we nog even bij een concentratiekamp geweest uit WO II waar de Portugezen van dit eiland werden gevangen genomen, later is het kamp door de Portugezen zelf gebruikt als gevangenis voor de Afrikaanse vrijheidstrijders. Morgen nog een laatste wandeldagje en dan overmorgen nog een boottocht als alles gaat volgens planning want dat is hier altijd maar de vraag.
Tarrafal
De laatste week is ingegaan, dat gezegd hebbende gaan we ook denken aan een remake van The Tower, meer beeld/verhaal en integratie met andere content.
Ng een paar uurtjes en 2018 is alweer ten einde, ook dit jaar is weer voorbij gevlogen met de nodige ups and down maar we zijn er nog. De laatste dagen was voornamelijk relaxen in Mindelo na de wandeling van bijna 24 km zijn we 2 dagen later op de fiets gestapt voor een rondje VXE.
Een rondje om het eiland wat moet je daarbij denken nou een tocht van 60 km op een gare mountainbike met 28 graden zon van boven en 5 pittige klimmetjes. Oja en een wegdek van mooi gelegde steentjes, hobbel de bobbel… Maar no fear we houden vsn fietsen want we zijn ollanders.
Eerst zijn we nar San Pedro gereden een klein kustplaatsje bij het vliegveld, een verlaten vliegeld want op 1 wit klein toestel na was er niets te zien. Het strand mooi wit en verlaten maar met een resort voor de deur dus geen tijd om hier veel tijd te verliezen. Kleine wandeling op de rotsen in waar we een cache en een visarend zien en hop weer op de fietsen en door. Na een stukkie pendelen komen we aan de andere kant van het eiland aan hier ontmoeten we twee italiaanse fietsers, ze spreken geen woord engels maar het was een gezellig handen en voeten gesprek, wel waarschuwde ze ons voor een nog paar zware heuvels. Ze hadden geen ongelijk iets verder langs de kust ging het met 13.5 stijl omhoog de klim erna met 11 procent was een makkie maar daarna hadden we pieken van 16% op een brakke mountainbike betekend dat toch echt lopend omhoog.
Na een lange klim was het tijd om in de volle zon omlaag te gaan en zo belanden we in het altijd gezellige Mindelo, fietsen inleveren en tijd voor een biertje =D op naar oud en nieuw. Tot nu toe moeten we het hier nog niet hebben op de mooie natuur maar de cultuur de mensen en het eten is hier prima en is het nog elke dag genieten. Op naar oud en nieuw over een paar uurtjes barst het feest hier letterlijk voor de deur los de soundcheck knalt al de kamer in… Dan ook weer wat plaatjes denk ik.. Ciao en alvast een gelukkig nieuw jaar!
Hoi hoi en lang niets laten weten alweer tijd voor een nieuwe update vanuit het zonnige kaapverdie, we zijn ondertussen week drie alweer ingegaan en na 10 geweldige dagen op Santo Antao zijn we weer terug in het iets drukkere Sao Vinciente. De tocht hierheen was wel weer één om naar huis te schrijven, na een verblijf in een resort (blegh) met 50 kamers waarvan maximaal 4 bezet waren was het weer tijd om de ferrie of fernie gok te nemen. Vandaag was de Ferrie aanwezig een mooi oud bakkie maar keurig optijd, terwijl wij in een no stress mode aan het wachten waren waren er ondertussen al diverse mensen aan het dringen om voorin als eerste de boot op te mogen.
De verlaten stad van Porto Novo
Op de boot pakken we de eerste de beste plek er is niemand in het nisje even later krijgen we toch wat gezelschap van twee tortelduifjes, de tocht is niet zo spannend als de vorige keer de zee is kalm en de boot gaat vlotjes door, we komen aan in Mindelo en zien een groot cruiseschip (geen Tui) in de haven liggen… We wachten en wachten en het duurt lang tot een bemaningslid begint te schreeuwen tegen ons en de tortelduifjes, zonder het door te hebben was iedereen al van boord… We spoeden ons naar buiten en helaas onze pickup is er al vandoor, nouwja die 500 meter lopen we dan wel…
Helaas op punt van de GPS was het hotel niet te bekennen, Google zit er dus ook soms (flink) naast en zeker hier, na 2 dagen lijkt geen plek juist te zijn op de map en is het altijd een blokje om. Maargoed, uiteindelijk met wat rondvragen hotel gevonden, leuke kamer gekregen met balkon rondom en dus tijd voor relaxen aankomende 7 dagen (jeuj!)
Niets is minder waar, na de eerste dag gaan we vanuit de stad Mount Mindelo bezoeken of zoals ze hier de berg noemen Monte Verde (de groene berg.) Nou ik kan alvast 1 ding verklappen de berg is meer geel en bruin dan groen, gelukkig houden we van een uitdaging en gaan als enige te voet vanuit de stad naar de top en terug uiteindelijk een klim van 23.5 km. Onderweg zien we veel half afgemaakte gebouwen wat spelende kinderen en vooral veel raven. De weg is best vervelend, gedurende de hele weg is het pad voorzien van stenen en dan niet netjes vlak maar gewoon de hele tijd opletten. Op de top staan veel antennes en een paar schotels, helaas door de saharawind is het uitzicht ook niet helemaal helder maar wel gaaf om zo de top te bereiken. Op de terugweg vinden we nog een nest in de bergen met een valkgezin het gekrijs is van veraf te horen, na deze break gaan we snel weer terug naar de stad een langen warme route maar zeker de moeite waard. We sluiten af in het restaurant waar we 2 weken geleden de Bizio hebben geprobeerd, tijdens het eten is er een bruiloft bezig in de zaal boven ons, laart dat nu net de ontbijtzaal zijn van ons vorige hotel hier….
Uitzicht vanaf de bergLive muziek bij het restauran
De rest van de week gaan we nog hopelijk een stuk fietsen en voor de rest zien we het wel…
We eindigen de tweede dag in een vakantiehuisje 4 slaapkamers maar er is er maar 1 met een bed, de drankjes in de koelkast zijn voor ons en het uitzicht is prima. De dag erna zou ons nog meer avontuur brengen. Een wandeling van ongeveer 11 km en voornamelijk omhoog. We starten rustig aan maar al snel gaan we de lucht in, om ons heen zien we de huisjes kleiner worden er steeds meer vlaktes en rotspartijen doemen op, in de verte zien we een hoge mast ons vermoeden is al snel dat dat het einddoel gaat worden.
Een ezel
We komen iets verder door een dorpje met harde muziek overal iedereen ziet er netjes uit dus er zal wel iets aan de hand zijn aangezien we nog wel een stuk moesten afleggen geen tijd voor ontdekking. Het plaatsje lijkt wel tegen een muur opgebouwd te zijn zo stijl loopt het omhoog, ook hier krijgt men het voor elkaar m overal waar mogelijk groente te verbouwen. Op de top aangekomen dalen we weer af want de grote mast is een stukje verder nog, langs een club zonnenpanelen komen we uit bij de waterval. Een mooie plek voor de lunch.
Een gemiddelde wanderroute omhoog
Na de lunch trekken we weer omhoog een pittige lange klim maar uiteindelijk komen we aan bij ons verblijft, een dorpje bestaande uit een kerkje een caravan en 4 huisjes… hier moeten we het mee doen, de rust komt ons wel tegemoet en het even niet online zijn bevalt ook wel.
Na de vallei van Paul waren we undercover, een route langs kleine plaatsjes en overnachtingen bij families zorgde ervoor dat het online gehalte 0 was. Vandaag eindelijk weer bereik, een goed bed en even geen omhoog en omlaag.
we gaan een paar dagen terug
Nog niet zolang geleden vertrokken we vanuit het groen van Paul naar de andere kant van het eiland hier maken we ons op voor de laatste paar wandelingen. Onze chauffeur brengt ons naar Cha de Morte een klein plaatsje in de middle of nowhere.
Vanuit Morte hebben we een korte tocht van zo’n 6.5 km voor de boeg, de wandeling gaat wel stevig omhoog het is een ware ontsnaping uit een krater. Het uitzicht over de krater is schitterend en we lopen tussen hoog opstaande dijken omhoog. Deze dijken zijn overblijfselen van lava gegoten in de kieren van de aarde destijds, het levert mooie beelden op.
Dijken
We hebben een lunchstop in een soort van oase waar ook de mussen ons weten te vinden al snel zitten er een paar op onze tassen geduldig te wachten tot er een spaarzame kruimel meegepikt kan worden. Ze fluiten en twilpen wat om ons heen en zijn blij met de stukjes banaan. Wij ploeteren omhoog tot we vol in een windtunnel staan, de uitgang van de krater is bereikt, een smalle passage met aan beide kanten een mooi uitzicht. Onze eindbestemming is al in de verte te bewonderen Alto Mira (III) met een lekker gangetje storten we ons naar het dorpje, naast wat hangouderen is hier niet veel te beleven, we komen aan bij casa manuel, een dame wuift wat en gokken erop dat ze ons de kamer laat zien. We hebben in het verleden gelukkig al wat meegemaakt maar dit was alles behalve een warm welkom, aangezien er ook geen reet te doen is in dit dorp houden we ons bij wat spelletjes, een paar nieuwsgierige kinderen komen meekijken en storten zich op de telefoons om spelletjes te kunnen spelen. Het is gelukkig al snel donker dus na de gebruikelijke rijst en aardappels met dit keer wel lekkere boontjes gaan we slapen. Naja slapen zit er niet echt in met een ruimte van 2 bij 2 en een bed van nog niet de helft voor 2 personen, gelukkig is het maar voor een nachtje.
Eén van de mooie vergezichten
De volgende dag bestaat ons ontbijt uit de standaard te hard gebakken koekjes een droog broodje en was jam. We vertrekken vroeg op naar het volgende dorp, dez tocht is iets langer 17.2km in totaal. Eerst een sprintje naar de zee en dan weer het binnenland in. We zijn terug aan het kijken en komen erachter dat we pas 1 dag de zee niet hebben gezien deze vakantie toch een leuk feitje, over leuke feitjes gesproken ze krijgen hier op school naast Kriol en Portugees ook Frans, men leeft hier nog met het idee dat dat een wereldtaal is en de hele dag hoor je ook kinderen bonjour schreeuwen.
Op de route naar de kust komen we iets opmerkelijks tegen, er zijn hier zowaar mensen bezich hun eigen zooi op te ruimen. Overal waar je komt zie je een spoor van plastic glas en rotzooi onder de huisjes in de vallei maar bij dit dorpje zijn ze nu echt begonnen met een grote schoonmaak, hopelijk zullen er nog vele volgen. Niet veel verder horen we geschreeuw, een blaffende hond en man met laarzen in zijn hand aan de ene kant een een man met een sikkel aan de andere kant van de weg lopen naar elkaar te schreeuwen. Waarschijnlijk heeft iemand z’n auto verkeerd geparkeerd ofzo. Op het moment dat wij denken dit is echt iets voor de rijdende rechter komt er een oude man met een grote hoed aan gesukkeld, te paard nog wel… even later is het geschreeuw afgelopen en leefde ze nog lang en gelukkig.
Als je nu denkt waar slaat die bovenste foto op dat komt straks, we lopen door en passeren het zwarte strand bij de zee, hier zie ik 2 soort van opgeblazen boterhamzakjes in het blauw en groen, bij nader onderzoek blijken het een soort aangespoelde kwallen te zijn een heel apart beeld. Geen tijd om over na te denken op weer omhoog, we lopen door en komen in het dorpje waar we moeten zijn, helaas staat onze exacte bestemming niet op de kaart dus we zoeken door. Het dorpje is best uitgestrekt en na een km lopen komen we er niet meer uit en gaan maar eens vragen of ze ons kunnen helpen, al snel komen we in ons beste Frans bij een garage uit een vriendelijk oude man met een i love brasil shirt aan heet ons welkom en bied eerst wat te drinken aan. Blijkt dat dit de locale drankstokerij is na een gezellig babbeltje en de nodige inkopen brengt hij ons naar de juiste bestemming. Alles wat overbleef was een foto van 2 tonnen met drank =D
