Ng een paar uurtjes en 2018 is alweer ten einde, ook dit jaar is weer voorbij gevlogen met de nodige ups and down maar we zijn er nog. De laatste dagen was voornamelijk relaxen in Mindelo na de wandeling van bijna 24 km zijn we 2 dagen later op de fiets gestapt voor een rondje VXE.
Een rondje om het eiland wat moet je daarbij denken nou een tocht van 60 km op een gare mountainbike met 28 graden zon van boven en 5 pittige klimmetjes. Oja en een wegdek van mooi gelegde steentjes, hobbel de bobbel… Maar no fear we houden vsn fietsen want we zijn ollanders.
Eerst zijn we nar San Pedro gereden een klein kustplaatsje bij het vliegveld, een verlaten vliegeld want op 1 wit klein toestel na was er niets te zien. Het strand mooi wit en verlaten maar met een resort voor de deur dus geen tijd om hier veel tijd te verliezen. Kleine wandeling op de rotsen in waar we een cache en een visarend zien en hop weer op de fietsen en door. Na een stukkie pendelen komen we aan de andere kant van het eiland aan hier ontmoeten we twee italiaanse fietsers, ze spreken geen woord engels maar het was een gezellig handen en voeten gesprek, wel waarschuwde ze ons voor een nog paar zware heuvels. Ze hadden geen ongelijk iets verder langs de kust ging het met 13.5 stijl omhoog de klim erna met 11 procent was een makkie maar daarna hadden we pieken van 16% op een brakke mountainbike betekend dat toch echt lopend omhoog.
Na een lange klim was het tijd om in de volle zon omlaag te gaan en zo belanden we in het altijd gezellige Mindelo, fietsen inleveren en tijd voor een biertje =D op naar oud en nieuw. Tot nu toe moeten we het hier nog niet hebben op de mooie natuur maar de cultuur de mensen en het eten is hier prima en is het nog elke dag genieten. Op naar oud en nieuw over een paar uurtjes barst het feest hier letterlijk voor de deur los de soundcheck knalt al de kamer in… Dan ook weer wat plaatjes denk ik.. Ciao en alvast een gelukkig nieuw jaar!
Hoi hoi en lang niets laten weten alweer tijd voor een nieuwe update vanuit het zonnige kaapverdie, we zijn ondertussen week drie alweer ingegaan en na 10 geweldige dagen op Santo Antao zijn we weer terug in het iets drukkere Sao Vinciente. De tocht hierheen was wel weer één om naar huis te schrijven, na een verblijf in een resort (blegh) met 50 kamers waarvan maximaal 4 bezet waren was het weer tijd om de ferrie of fernie gok te nemen. Vandaag was de Ferrie aanwezig een mooi oud bakkie maar keurig optijd, terwijl wij in een no stress mode aan het wachten waren waren er ondertussen al diverse mensen aan het dringen om voorin als eerste de boot op te mogen.
De verlaten stad van Porto Novo
Op de boot pakken we de eerste de beste plek er is niemand in het nisje even later krijgen we toch wat gezelschap van twee tortelduifjes, de tocht is niet zo spannend als de vorige keer de zee is kalm en de boot gaat vlotjes door, we komen aan in Mindelo en zien een groot cruiseschip (geen Tui) in de haven liggen… We wachten en wachten en het duurt lang tot een bemaningslid begint te schreeuwen tegen ons en de tortelduifjes, zonder het door te hebben was iedereen al van boord… We spoeden ons naar buiten en helaas onze pickup is er al vandoor, nouwja die 500 meter lopen we dan wel…
Helaas op punt van de GPS was het hotel niet te bekennen, Google zit er dus ook soms (flink) naast en zeker hier, na 2 dagen lijkt geen plek juist te zijn op de map en is het altijd een blokje om. Maargoed, uiteindelijk met wat rondvragen hotel gevonden, leuke kamer gekregen met balkon rondom en dus tijd voor relaxen aankomende 7 dagen (jeuj!)
Niets is minder waar, na de eerste dag gaan we vanuit de stad Mount Mindelo bezoeken of zoals ze hier de berg noemen Monte Verde (de groene berg.) Nou ik kan alvast 1 ding verklappen de berg is meer geel en bruin dan groen, gelukkig houden we van een uitdaging en gaan als enige te voet vanuit de stad naar de top en terug uiteindelijk een klim van 23.5 km. Onderweg zien we veel half afgemaakte gebouwen wat spelende kinderen en vooral veel raven. De weg is best vervelend, gedurende de hele weg is het pad voorzien van stenen en dan niet netjes vlak maar gewoon de hele tijd opletten. Op de top staan veel antennes en een paar schotels, helaas door de saharawind is het uitzicht ook niet helemaal helder maar wel gaaf om zo de top te bereiken. Op de terugweg vinden we nog een nest in de bergen met een valkgezin het gekrijs is van veraf te horen, na deze break gaan we snel weer terug naar de stad een langen warme route maar zeker de moeite waard. We sluiten af in het restaurant waar we 2 weken geleden de Bizio hebben geprobeerd, tijdens het eten is er een bruiloft bezig in de zaal boven ons, laart dat nu net de ontbijtzaal zijn van ons vorige hotel hier….
Uitzicht vanaf de bergLive muziek bij het restauran
De rest van de week gaan we nog hopelijk een stuk fietsen en voor de rest zien we het wel…
We eindigen de tweede dag in een vakantiehuisje 4 slaapkamers maar er is er maar 1 met een bed, de drankjes in de koelkast zijn voor ons en het uitzicht is prima. De dag erna zou ons nog meer avontuur brengen. Een wandeling van ongeveer 11 km en voornamelijk omhoog. We starten rustig aan maar al snel gaan we de lucht in, om ons heen zien we de huisjes kleiner worden er steeds meer vlaktes en rotspartijen doemen op, in de verte zien we een hoge mast ons vermoeden is al snel dat dat het einddoel gaat worden.
Een ezel
We komen iets verder door een dorpje met harde muziek overal iedereen ziet er netjes uit dus er zal wel iets aan de hand zijn aangezien we nog wel een stuk moesten afleggen geen tijd voor ontdekking. Het plaatsje lijkt wel tegen een muur opgebouwd te zijn zo stijl loopt het omhoog, ook hier krijgt men het voor elkaar m overal waar mogelijk groente te verbouwen. Op de top aangekomen dalen we weer af want de grote mast is een stukje verder nog, langs een club zonnenpanelen komen we uit bij de waterval. Een mooie plek voor de lunch.
Een gemiddelde wanderroute omhoog
Na de lunch trekken we weer omhoog een pittige lange klim maar uiteindelijk komen we aan bij ons verblijft, een dorpje bestaande uit een kerkje een caravan en 4 huisjes… hier moeten we het mee doen, de rust komt ons wel tegemoet en het even niet online zijn bevalt ook wel.
Na de vallei van Paul waren we undercover, een route langs kleine plaatsjes en overnachtingen bij families zorgde ervoor dat het online gehalte 0 was. Vandaag eindelijk weer bereik, een goed bed en even geen omhoog en omlaag.
we gaan een paar dagen terug
Nog niet zolang geleden vertrokken we vanuit het groen van Paul naar de andere kant van het eiland hier maken we ons op voor de laatste paar wandelingen. Onze chauffeur brengt ons naar Cha de Morte een klein plaatsje in de middle of nowhere.
Vanuit Morte hebben we een korte tocht van zo’n 6.5 km voor de boeg, de wandeling gaat wel stevig omhoog het is een ware ontsnaping uit een krater. Het uitzicht over de krater is schitterend en we lopen tussen hoog opstaande dijken omhoog. Deze dijken zijn overblijfselen van lava gegoten in de kieren van de aarde destijds, het levert mooie beelden op.
Dijken
We hebben een lunchstop in een soort van oase waar ook de mussen ons weten te vinden al snel zitten er een paar op onze tassen geduldig te wachten tot er een spaarzame kruimel meegepikt kan worden. Ze fluiten en twilpen wat om ons heen en zijn blij met de stukjes banaan. Wij ploeteren omhoog tot we vol in een windtunnel staan, de uitgang van de krater is bereikt, een smalle passage met aan beide kanten een mooi uitzicht. Onze eindbestemming is al in de verte te bewonderen Alto Mira (III) met een lekker gangetje storten we ons naar het dorpje, naast wat hangouderen is hier niet veel te beleven, we komen aan bij casa manuel, een dame wuift wat en gokken erop dat ze ons de kamer laat zien. We hebben in het verleden gelukkig al wat meegemaakt maar dit was alles behalve een warm welkom, aangezien er ook geen reet te doen is in dit dorp houden we ons bij wat spelletjes, een paar nieuwsgierige kinderen komen meekijken en storten zich op de telefoons om spelletjes te kunnen spelen. Het is gelukkig al snel donker dus na de gebruikelijke rijst en aardappels met dit keer wel lekkere boontjes gaan we slapen. Naja slapen zit er niet echt in met een ruimte van 2 bij 2 en een bed van nog niet de helft voor 2 personen, gelukkig is het maar voor een nachtje.
Eén van de mooie vergezichten
De volgende dag bestaat ons ontbijt uit de standaard te hard gebakken koekjes een droog broodje en was jam. We vertrekken vroeg op naar het volgende dorp, dez tocht is iets langer 17.2km in totaal. Eerst een sprintje naar de zee en dan weer het binnenland in. We zijn terug aan het kijken en komen erachter dat we pas 1 dag de zee niet hebben gezien deze vakantie toch een leuk feitje, over leuke feitjes gesproken ze krijgen hier op school naast Kriol en Portugees ook Frans, men leeft hier nog met het idee dat dat een wereldtaal is en de hele dag hoor je ook kinderen bonjour schreeuwen.
Op de route naar de kust komen we iets opmerkelijks tegen, er zijn hier zowaar mensen bezich hun eigen zooi op te ruimen. Overal waar je komt zie je een spoor van plastic glas en rotzooi onder de huisjes in de vallei maar bij dit dorpje zijn ze nu echt begonnen met een grote schoonmaak, hopelijk zullen er nog vele volgen. Niet veel verder horen we geschreeuw, een blaffende hond en man met laarzen in zijn hand aan de ene kant een een man met een sikkel aan de andere kant van de weg lopen naar elkaar te schreeuwen. Waarschijnlijk heeft iemand z’n auto verkeerd geparkeerd ofzo. Op het moment dat wij denken dit is echt iets voor de rijdende rechter komt er een oude man met een grote hoed aan gesukkeld, te paard nog wel… even later is het geschreeuw afgelopen en leefde ze nog lang en gelukkig.
Als je nu denkt waar slaat die bovenste foto op dat komt straks, we lopen door en passeren het zwarte strand bij de zee, hier zie ik 2 soort van opgeblazen boterhamzakjes in het blauw en groen, bij nader onderzoek blijken het een soort aangespoelde kwallen te zijn een heel apart beeld. Geen tijd om over na te denken op weer omhoog, we lopen door en komen in het dorpje waar we moeten zijn, helaas staat onze exacte bestemming niet op de kaart dus we zoeken door. Het dorpje is best uitgestrekt en na een km lopen komen we er niet meer uit en gaan maar eens vragen of ze ons kunnen helpen, al snel komen we in ons beste Frans bij een garage uit een vriendelijk oude man met een i love brasil shirt aan heet ons welkom en bied eerst wat te drinken aan. Blijkt dat dit de locale drankstokerij is na een gezellig babbeltje en de nodige inkopen brengt hij ons naar de juiste bestemming. Alles wat overbleef was een foto van 2 tonnen met drank =D
Nog één dag tot de eerste rustdag (YAY,) na een goed ontbijt worden we opgepikt door een bekende chauffeur, gisteren had deze beste man ons ook al bij de Mango afgegooid. De weg brengt ons via de kust omhoog en niet gewoon omhoog maar heel hoog. We gaan naar de 1200 meter en daar stopt de 4 wieler vanaf hier is het lopen richting de kust omlaag dus, in totaal moeten we 1050 meter dalen een flinke inspanning voor de bovenbenen en knieen. Gelukkig is het vandaag iets minder moestuin, op wat bananen bomen na ziet alles er iets natuurlijker uit.
Het is een beste afdaling gelukkig hebben ze hier wel aan de mensen gedacht en zijn het voornamelijk treden ipv een stijle stenen weg omlaag. Na bijna een uur lopen komen we er wel achter dat ons water weg is, mijn groene bidon is de rugzak ontsprongen en ik loop weer een stuk trap op om te kijken of we iets kunnen vinden, helaas… vandaag moeten we het doen met 1 liter water, afgelopen dagen was dit voldoende maar vandaag is de zon weer aanwezig dus vocht is best nodig…
Gelukkig gaan we redelijk rap omlaag en hebben voldoende afleiding om de dorst te vergeten, een verdwaalde bidsprinkhaan, veel grote blauwe libelles en mooie constructies. Men weet hier optimaal gebruik te maken van het beetje water wat aanwezig is het water zigzagt zich een ongeluk om door alle plantages te komen.
Eenmaal beneden aangekomen komen we weer iets nieuws tegen, een geasfalteerde weg… na een paar honderd meter is het doel wel duidelijk, men is bezig met een soort van resort te bouwen in deze vallei, nog een paar jaar en de tui slippers zijn ook in de Paul vallei te bewonderen gelukkig hebben we een mooie dag achter de rug. We worden opgepikt door onze chauffeur en hij zwaait met een groene bidon, laat dat ding nou net door alle trillingen achter in de taxi te belanden =D Morgen rustdag, naja we hebben een route van 9 km voor ogen om de dag te vullen….
Nieuw gebied nieuwe kansen, vanuit Punta del Sol vroeg vertrokken maar goed ook want de koffie was er niet te nassen, na een uurtje rijden zijn we aangekomen bij Aldeia Manga aldeia-manga.com/
Een losstaand huisje in het groen dat is de basis voor aankomende drie nachten. Na het transport en de introductie konden we weer op pad een tocht van 11.5 km ongeveer. We starten op de hoofdweg of beter gezegd een iets breder wandelpad… Gelukkig is het ook vandaag weer geen 10 meter vlak dus de benen gaan er weer aan. Na een uurtje op de hoofdweg komen we aan bij het echte startpunt van de wandeling, we lopen tussen het suikerriet en de koffiebomen door slingeren omhoog. Niet veel later komen we bij wat huisjes waar ze koffie zouden moeten hebben maar helaas niemand in de buurt dus op naar de volgende stop, deze volgt niet veel later we volgen de paden tussen de bananenbomen en waterplanten met een aardappelachtige wortel door en aangekomen bij het huisje.. ook niemand aanwezig, dit gaat lekker zo.
Tijd om weer eens omhoog te gaan we zien her en der wat kool geplant en de wortels staan er ook goed bij tijd om uit te rusten bij een uitzichtspuntje een kaneelboom in het midden van een klein pleintje met uitzicht op de vallei. Ja de AH zou jalours zijn op deze omgeving met al de mini moestuintjes, het is toch knap want er blijft geen halve cm gespaard overal waar mogelijk is wel iets gepland en het maakt niet uit of het nu suikerriet of sinasappelbomen zijn er staat iets. dit betekend natuurlijk ook dat het wildleven wat hier misschien ooit eens is geweest niet te vinden is, voor mij het teken dat we het vanaf nu alleen nog maar met telefoonfoto’s gaan doen de gote camera blijft achter.
Dit betekend niet dat de omgeving niet mooi is juist door de verschillende plantages is alles erg wisselend. Uiteindelijk stoppen we bij o Curral deze lunchroom lijkt meer op een gemiddelde garagebox, een verdwaalde duitser woont hier al 36 jaar met zijn familie en heeft een eigen moestuintje en stokerij. Het eten smaakt goed en geeft ons voldoende kracht voor de laatste meters, terug bij de Mango is het tijd voor een avondeten buffet waar het nog lang gezellig bleef.
