We zijn in de bijna grootste stad van het land Medellin, vanaf Salento een zes uur durende slingerweg langs een grote rivier gereden om weer terug in de drukte te komen. Gelukkig is Medellin wel groot maar niet druk, men heeft door de stad heen een metro aan lopen waardoor de meeste mensen geen auto hebben. Dit zou ook een ramp worden met 2.5 miljoen inwoners. In de stad hebben we o. a. oud en nieuw gevierd, weer anders dan andere jaren dit keer opzoek naar een kroegje en gelukkig gevonden. Vanaf het terras hadden we een mooi uitzicht op een band in het restaurant aan de overkant, veel vriendelijke mensen ontmoet hier we zaten tussen een dronken gezellige colombiaan een zwervende pool en een kleine mens uit Ierland in (ow en daarnaast weer een Fransman maar die zijn niet zo leuk. ) Op straat was het ook goed druk, o. a. een verklede gast als joker met een (nep) bomgordel om trok veel aandacht, om 12 uur barste het feest los hier geen vuurwerk maar af en toe een glittertjes en in de verte een pijl maar iedereen stond te dansen op straat. 

Dat het voor veel mensen laat was geworden was de volgende dag te merken, Medellin is veranderd in een spookstad, alle winkels dicht en alleen de zwervers dwalen nog rond. 

Voor ons dus ook niet zoveel te doen zelfs het zoeken naar een restaurant was nog een uitdaging. Wel hebben we een tourtje kunnen regelen voor de tweede, het werd ook wel weer tijd om de stad uit te gaan.

Guatape en Peñol

We zijn er vroeg uit om is op pad te gaan dit keer niet privé maar met een volle bus gaan we een steen bezoeken. Volgens de reisgidsen moet dit het uitstapje zijn hier in de buurt. We verzamelen bij een park en stappen in, in de gehele groep verbaasinwekkend geen andere Nederlanders te vinden maar wel veel Canadezen Britten een man uit België een paar Chinezen en nog wat verdwaald volk o. a. een Oekraïnees. We stoppen af en toe onderweg naar de steen en maken zo een beetje kennis met wat andere, we merken al snel dat dat groep gehuppel niks voor ons is maarja voor 23 euro inclusief ontbijt en lunch mag je niet klagen. De rit naar de steen is al net zo slingerig als de weg naar Medellin gelukkig duurt het niet al te lang voor we het kiezelsteentje zien.

In de steen is een trap gemaakt van 700 treden, we krijgen een uur de tijd dus om zolang mogelijk te kunnen genieten bovenop besluiten we snel omhoog te gaan… Helaas, nog voor de eerste trede is genomen staan we in een lange file naar de top, dit is ook niet zo gek als de helft met een selfiestick loopt en elke 30 treden toch weer een foto moet maken. Gelukkig wormen we ons er aardig doorheen en staan we in een kwartiertje boven, de laatste 30 treden laten we voor wat het is aangezien er een dikke rij voor het torentje staat. Een grove inschatting brengt ons toch al snel op dik 800 man op een steen, daar mogen de apen bij Gibraltar jaloers op zijn. De rede dat het zo druk is is het gigantische uitzicht over het stuwmeer, helaas zijn hier afgelopen jaren al wat hotels neergezet maar het uitzicht is geweldig.

Na het genieten sluiten we ons weer aan in de file naar beneden en zo zijn we precies optijd voor de lunch. 

Volgende stop is Guatape vroegen een boerendorpje maar aangezien de verf hier spotgoedkoop is is het dorp nu een touristische trekpleister geworden, alle huizen zijn vrolijk geschilderd en er zijn overal sculpturen te zien in de meest gekke vormen, het nadeel is dan wel dat je niet even rond kan kijken het is overal druk. Wat dat betreft vonden wij Salento een veel leuker plaatsje ook al word je wel vrolijk van al die kleuren. 

Na het stadje gaan we nog een uurtje het water op, helaas met een groep luidruchtige Spaans sprekende personen waardoor er weinig te genieten valt, de uitzichten vanaf het water zijn daarintegen wel mooi maar door de harde muziek en joelende mensen geniet je er toch minder van. 

Op de weg terug naar Medellin worden we nog getrakteerd op een erg slechte film van Braatpit in de bus, de meeste mensen liggen dan ook al snel te pitten. Bij terugkomt bij het plein is ondertussen een klein wolkbreukje ontstaan en zo rennen we door de regen snel weer terug richting hotel. Gelukkig is vandaag de kebabzaak open deze zit naast het hotel en dan heb je ineens zin in kebab. 

Parque Arvi

We zitten voor de laatste dag in Medellin, tijd voor een avontuurtje… Met het openbaar vervoer naar een nabij gelegen natuurpark. Het openbaarvervoer is hier goed geregeld voor 2400 copies ofwel 3 kwartjes heb je een enkeltje door de stad, we stappen in de metro en een kleine 20 minuten later zijn we bij de juiste halte, we bevinden zich tussen enkel locals en vallen verder dus totaal niet op. Vanaf de halte stappen we over in een gondel om de stad uit gelift te worden, de baan draait nonstop rondjes en is onderdeel van het openbaar vervoer. Zo zweven we boven de stad en zien we onder ons de kale huizen met enkel baksteen (net Nederland.)

De stad word kleiner en kleiner en dan is het tijd voor de laatste overstap naar het park toe. Hier moet dan wel weer betaald worden maar aangezien het park gratis is nemen we dat voor lief. De tweede gondelbaan is een lange, in totaal 15 minuten zonder tussenstop, we gaan hoger en hoger tot we de stad niet meer zien, plots gondelen we door het groen van het park.

Boven aangekomen zitten we meteen bij de ingang van het park, voor de kleine archeologische route is een gids niet verplicht voor de overige wandelpaden wel. Gelukkig verstaan wij geen Spaans en de mensen daar geen Nederlands dus zonder gids gaan we op pad, al snel merken we dat er niet het park inlopen maar richting een picknick plaats lopen, een groep schoolkinderen lachen een beetje maar gelukkig kan je vanaf daar weer terug het park in.

Het park is erg afwisselend we lopen tussen  naaldbomen en dan weer tussen de bloemen, de vlinders zijn echt mooi hier een grote witte vlinder met blauwe glinstering vliegt voorbij. Wij vervolgen het standaard pad en buigen wat af, volgends de kaart is dit gewoon te doen echter is het pad plots geen pad meer. Als echte guerilla tijgers lopen we door een dicht bos en vechten de spinnenwebben uit ons gezicht, ook een beekje doet ons niets en na een anderhalf uur worstelen komen we weer bij een soort van  pad.

Vanaf dit pad kunnen we volgends de kaart bij een meer uitkomen, dus braaf vervolgen we de weg. We passeren een hekje en lopen door in de verte een huisje een vrouwtje ziet ons lopen en gaat naar binnen, onze route loopt langs het huis. We komen dichterbij en de man des huizes is naar buiten gekomen met een groot mes… gelukkig zien we er braaf genoeg uit en hij vraagt of we het meer zoeken, hij wijst ons de weg blijkbaar liep deze route over zijn terrein heen..

Niet veel later komen we eindelijk bij het meer, daar staan twee politiemannen met paard en hond, verder is het leeg. Ze kijken ons aan alsof we verdwaald zijn en we kijken een beetje verbaast terug met een blik van waar is iedereen. 

De agent komt naar ons toe en vraagt of we Spaans spreken, vervolgens probeerde hij in zijn beste Engels ons te wijzen op een uitzichtpunt van ver de stad niet ver van hier. We bedanken hem en lopen naar het punt en hij heeft gelijk vanaf het punt een compleet beeld van de gigantische stad, zo bizar dat we er bijna tegenaan zitten maar dan midden in de natuur. 

Na een paar foto’s gaan we weer opzoek naar de gondelbaan, dit keer geen nat pak en voor het onweer thuis.