Hoi hoi en lang niets laten weten alweer tijd voor een nieuwe update vanuit het zonnige kaapverdie, we zijn ondertussen week drie alweer ingegaan en na 10 geweldige dagen op Santo Antao zijn we weer terug in het iets drukkere Sao Vinciente. De tocht hierheen was wel weer één om naar huis te schrijven, na een verblijf in een resort (blegh) met 50 kamers waarvan maximaal 4 bezet waren was het weer tijd om de ferrie of fernie gok te nemen. Vandaag was de Ferrie aanwezig een mooi oud bakkie maar keurig optijd, terwijl wij in een no stress mode aan het wachten waren waren er ondertussen al diverse mensen aan het dringen om voorin als eerste de boot op te mogen.

Op de boot pakken we de eerste de beste plek er is niemand in het nisje even later krijgen we toch wat gezelschap van twee tortelduifjes, de tocht is niet zo spannend als de vorige keer de zee is kalm en de boot gaat vlotjes door, we komen aan in Mindelo en zien een groot cruiseschip (geen Tui) in de haven liggen… We wachten en wachten en het duurt lang tot een bemaningslid begint te schreeuwen tegen ons en de tortelduifjes, zonder het door te hebben was iedereen al van boord… We spoeden ons naar buiten en helaas onze pickup is er al vandoor, nouwja die 500 meter lopen we dan wel…

Helaas op punt van de GPS was het hotel niet te bekennen, Google zit er dus ook soms (flink) naast en zeker hier, na 2 dagen lijkt geen plek juist te zijn op de map en is het altijd een blokje om. Maargoed, uiteindelijk met wat rondvragen hotel gevonden, leuke kamer gekregen met balkon rondom en dus tijd voor relaxen aankomende 7 dagen (jeuj!)

Niets is minder waar, na de eerste dag gaan we vanuit de stad Mount Mindelo bezoeken of zoals ze hier de berg noemen Monte Verde (de groene berg.) Nou ik kan alvast 1 ding verklappen de berg is meer geel en bruin dan groen, gelukkig houden we van een uitdaging en gaan als enige te voet vanuit de stad naar de top en terug uiteindelijk een klim van 23.5 km. Onderweg zien we veel half afgemaakte gebouwen wat spelende kinderen en vooral veel raven. De weg is best vervelend, gedurende de hele weg is het pad voorzien van stenen en dan niet netjes vlak maar gewoon de hele tijd opletten. Op de top staan veel antennes en een paar schotels, helaas door de saharawind is het uitzicht ook niet helemaal helder maar wel gaaf om zo de top te bereiken. Op de terugweg vinden we nog een nest in de bergen met een valkgezin het gekrijs is van veraf te horen, na deze break gaan we snel weer terug naar de stad een langen warme route maar zeker de moeite waard. We sluiten af in het restaurant waar we 2 weken geleden de Bizio hebben geprobeerd, tijdens het eten is er een bruiloft bezig in de zaal boven ons, laart dat nu net de ontbijtzaal zijn van ons vorige hotel hier….

De rest van de week gaan we nog hopelijk een stuk fietsen en voor de rest zien we het wel…