Het heeft even geduurd maar dankzij een transfer er wat minder internt nu pas een plek om ff rustig te gaan zitten voor een volgende update.

We zitten ondertussen in Tarrafal maar gaan nu eerst even terug naar het altijd rustige Mindelo. Na onze fietstocht hebben we rustig aan gedaan en is hert aftellen naar oud en nieuw begonnen. Ondertussen was de drukke hoofdstraat onder onze kamer al afgezet en is de bouw van een podium in volle gang bezig, de straat leek 2 dagen lang wel uitgestorven.

Voor NYE was een restaurant geboekt aan de kust gelukkig ook maar want op de meeste plekken was geen tafel meer vrij, hier kwamen we ook weer onze bekende zanger uit La Pergola tegen. Ondertussen kunnen we zijn nummers wel redelijk meemompelen en hij herkende ons ook na het eerste applaus. Het meest bekende nummer Sodade van Cesaria Evora hebben we ondertussen al een keer of 30 langs horen komen (zoek maar ff op Spotify.)

Vanaf het restauranrt was het nog maar een kort stukje de drukte in, alle locals waren ondertussen verzameld op de kade.. Dit jaar dus een drukke bedoeling echter in een land waar bijna niemand kan klokkijken was het voornamelijk wachten tot het vuurwerk begon. Bovenop een hoog gebouw staat dan ineens iemand met een brandende fakkel en een paar seconde later knalt de lucht in alle kleuren uit elkaar, het is windstil en dat is mooi want alles is recht boven ons. Helaas is de kwaliteit hier minder dus de dwarelende vuurstukjes kwamen ook weer recht omlaag (gelukkig geen Schevenings kampvuur,) ongeveer 10 minuten ging het los en met een luid gedonder is 2019 geopend, tijd om naar onze straat toe te gaan. Nu heeft Mindelo zo’n 70.000 inwoners en deze stonden allemaal op het punt om naar het podium toe te schuiven. We laveren ons door de menigte en staan al snel op een vaste stek (recht achter de geluidsman =D.) De straat loopt in zijn complete lengte vol en dan is het tijd voor muziek, twee concerten van beide zo’n twee uur dus we moesten nog even door. Als eerste begint een samba band maar daarna wordt het toch wat steviger met de gitaren. We staan tussen de locals en ongemerkt komen er een paar vage types in de buurt een oudere man naast ons houd alles in de gaten en schud af en toe nee. Na wat nummers voel ik plots iemand wat rommelen, dat moet 1 van die vage figuren zijn en ja hoor hij probeert iets te vinden. Nu de keus stennis maken of hem meteen neerhoeken, maar na een hele boze blik zoekt hij al snel het hazepad en komt niet meer terug de rest van de avond.

Uiteindelijk keren we terug naar het balkon en vallen na nog een paar drankjes in slaap. Gelukkig vertrekken we op 1 januari pas om 2 uur ofzo dus kunnen rustig uitslapen…

Maar na 6 dagen Mindelo komt er een einde aan het bezoek van dit eiland op naar de volgende bestemming Praia en omgeving, voornamelijk dan de omgeving want Praia is niet heel spannend. We worden opgepikt bij het vliegveld en rijden meteen de stad uit naar een klein plaatsje aan de kust. Een wat ouder mannetje heeft daar een mooi plekje waar we mogen overnachten, gelukkig spreekt hij ook prima Portugees en Frans dus we moeten het ook op dit eiland met onze handen doen.

Na een mooie zonsondergang en een Goras visje (wat nu na onderzoek een zwartgestipje zeebaars schijnt te zijn) optijd naar bed we mogen de dag erna weer aan de wandel. Op dit eiland hebben we 2 verplichte wandelingen wel een stuk korten (2 en 3 uur) maar wel door de stukken groen die op dit eiland te vinden zijn. De eerste tocht start bij een oud portugees fort boven het standje en gaat via een grote d-tour de vallei in hier lopen we tussen de baobab mange palm suiker en andere takken, her en der is ook een illegale brouwerij te vinden. Maar het belangrijkste komt op het einde een groep makaken paseert onze weg, met hun lange staarten rennen ze de weg over waar ze snel wat bomen inklimmen, gelukkig hebben we goed zicht op het enige groot wild hier op de kaapverdische eilanden. We komen weer terug bij het plaatsje en zien onderweg nog de grijskopijsvogel tussen een paar takken zitten. Niet veel later op onze rustplek zit het beestje een kwartier lang om zich heen te kijken, eindelijk een rede om foto’s te maken.

We worden opgepikt en gaan naar het binnenland, een gebied met eucalyptus bomen. Hier hebben we een hotel met uitzicht op de pieken van dit eiland, het hotel is echt bijna overgenomen door de Hollanders een grote groep exstudentes komt binnenvallen en nog 3 koppels uit nederland voegen zicht toe tijdens het eten. De baas vind het allemaal prima en besluit om een paar liedjes te spelen op zn gitaar, het enige Franse koppel begreep er maar weinig van maar we hadden een gezellige avond.

We schieten er een beetje doorheen maar anders wordt ook deze tekst eigenlijk te lang. We zitten ondertussen dus zoals eerder gezegd in Tarrafal een in slaap gevallen vissersplaatsje waar we het einde van onze vakantie gaan vieren. Vandaag zijn we nog even bij een concentratiekamp geweest uit WO II waar de Portugezen van dit eiland werden gevangen genomen, later is het kamp door de Portugezen zelf gebruikt als gevangenis voor de Afrikaanse vrijheidstrijders. Morgen nog een laatste wandeldagje en dan overmorgen nog een boottocht als alles gaat volgens planning want dat is hier altijd maar de vraag.

De laatste week is ingegaan, dat gezegd hebbende gaan we ook denken aan een remake van The Tower, meer beeld/verhaal en integratie met andere content.