Nee, nee, nee het is niet een verkeerde spelling van de Vriendelijke Grote Reus of hoe dat boek ook heet maar het is de naam van onze eindbestemming op La Gomera. De laatste dagen gingen we al een beetje met knikkende knieën deze kant op, VGR staat namelijk bekend als het toeristische opvangcentrum van dit eiland en helaas zijn er niet veel opties deze te ontlopen.

Vanaf ons hotel vertrekken we na het ontbijt naar beneden want van de 1015 hoogtemeters vandaag gaan er toch zeker 950 omlaag, nu we toch met de dag statistieken bezig zijn;

Afstand 17.22 km
3,2 km/u gemiddeld en 7 uurtjes onderweg

Het eerste uurtje gaat vlotjes we knallen met bijna 4 km/uur de vallei in heerlijk via de schaduwzijde genietend van de amandel bloesem en tequila planten.
Het gaat dan ook niet al te steil omlaag dus het pad is makkelijk te doen. In de verte is de zee al te zien dus we weten ons doel, toch zijn er nog een paar uitdagingen onderweg… Op de GPS zien we een extra pad, gezien de tijd makkelijk toe te voegen aan de oorspronkelijke route. We schieten langs een bergkam omlaag en dan weer een stuk omhoog het pad loopt nog verder maar dat is enkel een rondje om de berg om vervolgens weer op hetzelfde pad terug te komen. We zien 2 maansteemannen die ze hier gebruiken om een pad te markeren we volgen het zo aangegeven pad maar het lijkt plots te verdwijnen, al snel blijkt dit een onmogelijke opgave te worden en aangezien we met gemak 500 meter omlaag kunnen kijken hier lijkt het ons beter terug te keren… Deze onthouden we voor een dagje zonder bepakking de berg op met lange broeken en handschoenen…

We lopen terug naar het originele pad en beginnen daar aan een afdaling, dit is ook geen makkelijke als je met 1 hand een camera vast hebt en de andere een GPS, we schieten in nog geen 2 kilometer tijd van 650 meter naar 200 over soms kleine glijstenen en dan weer scherpe lava rotsen, ook de zon de ondertussen echt z’n best is gaan doen helpt niet echt mee.

Op de hoofdweg richting VGR aangekomen slingeren we er wat omheen de laatste meters zijn niet zo steil meer. Het dorp lijkt te bestaan uit bejaarde hippies die denken dat ze met wiet roken de wereld kunnen verbeteren, Duitsers die graag niet veel willen bewegen (soort van hippies dus maar dan met een ontbloot bol boven lichaam) en de actieve trimmers wandelaars en andere figuren vaak herkenbaar aan ergens wel een pleister of verbandje.

Het paradijselijk hotel is nu echt dichtbij de walm van chloor uit alle zwembaden hier en het fluiten van alle vogels in kooitjes hier geven je al de kriebels.
In het horen zit iemand achter de receptie te bellen op de een of andere manier wil ze ons laten merken dat ze het erg druk heeft… Wij willen niets liever als snel de tassen lozen en weg hier maar dat lukt dus niet. Naar buiten kijkende zien we de verbruinde bijna levenloze lichamen liggen van het naja SBS6 volk wat hier het liefst de hele dag niets doet, het idee dat Rob zo met red mijn vakantie aan komt kakken zou ons niets verbazen.

Gelukkig hoeven wij de beste man niet te bellen we ontbijten buiten de deur, blijven van het chloorbad af en we zullen ook geen TV kijken hier want dat kost 1 euro per uur, daarnaast werkt het draadloos internet hier nog beroerder als een gemiddeld Duits hotel en horen we de eerste jankende kinderen al, onze onderburen hebben een hoest orgel aanstaan en we kunnen netjes vanaf hier alle 140 kamers in de gaten houden… Naja morgen gaan we weer lopen en dan snel weg hier dat men dit 3 dagen kan volhouden moet een wonder heten, gelukkig is de kerk hier nooit ver weg.

PS ik ben even naar de receptie gerend om in ieder geval de tekst online te krijgen.